Biri varmış, biri yoxmuş, bir padşahla vəzir varmış, Bunların uşaqları olmurmuş. Bir gün bir dərviş gəldi padşahın qapısına. Qəsidə oxuyurdu.
Buna pay verdilər.
Dərviş payı almayıb dedi:
– Mən padşahın özünü görmək istəyirəm.

Biri var idi, biri yox idi, bir padşah var idi. Onun da qırx arvadı var idi. Bu arvadların Heç birindən padşahın övladı olmurdu. Bir gün padşah qəm dəryasına batmışdı, övlad fikri edirdi. Bu zaman bir dərviş peyda olub dedi:
– Qibleyi-aləm, niyə fikir edirsən? Dərdin nədi?

Biri varıymış, biri yoxuymuş, bir padşah varıymış. Bunun varının, dövlətinin həddi-hesabı yoxuymuş, lap harunluq1 eləyirmiş. Bir gün padşah vəzirini hüzuruna çağırıb deyib:
– Vəzir, bilirsənmi nə var?
– Qibleyi-aləm sağ olsun, xeyr, bilmirəm.

Biri vardı, biri yoxdu. Allahdan başqa heç kim yoxdu. Bir pinəçi Məhəmməd vardı. Bu Məhəmməd nə qədər əlləşərdi, gündə bir abbası qazancı olardı. Öz züryəti də yoxdu. Bir arvadıydı, bir də özü. O, bir abbasını da evə gələndə verərdi soğan-çörəyə, gətirib yeyərdilər.
Başqa heç bir şey almazdı. Bu şəhərdə də bir lotu vardı. Bu lotunun bir çəkməsi vardı, bunu gətirdi verdi Məhəmmədə ki:
– Bunu yama. Neçəyə yamayacaqsan?
Məhəmməd dedi:
– Gündə nə qədər yamaq yamıyam, bir abbası nəfim olar.
Dedi:
– Mən iki abbası verərəm, yama! Məhəmməd, bir abbasıynan nə təhər dolanırsınız?